Sanngjörn og réttmæt krafa um kynlíf?

Í Danmörku hefur verið uppi sterk hreyfing sérstaklega innan vinstri flokkana sem heldur því fram "að hver einstaklingur eigi rétt á að fá að stunda kynlíf". Og hver er lausnin ef einstaklingurinn getur ekki orðið sér úti um kynlíf af eigin rammleik?  Jú, þá á hið opinbera að útvega viðkomandi kynlíf með tilvísun frá hjúkrunarfræðingi eða félagsráðgjafa. Þetta hefur verið viðhaft  áratugum saman en nú horfa menn í að kostnaðurinn hefur margfaldast.  Einnig hefur komist upp um svindl þannig að þeir sem hafa fengið tilvísun hafa ekki stundað kynlíf heldur selt tilvísunina og jafnvel keypt sér öl, sem er auðvitað misnotkun á kerfinu af versta tagi. Hjúkrunarforstjórar á elliheimilum og sambýlum fyrir fatlaða verja samt kerfið og segja skjólstæðinga sína vera mun geðbetri einkum þeir sem eiga við geðfötlun að stríða og því megi ekki láta einstaka misnotkun (eða öllu heldur vannotkun) eyðileggja fyrir öllum hinum.  Ekki veit ég hvort þetta yrði til bóta hérlendis en ég þori ekki að nefna þetta við Ólaf borgarstjóra af því að hann er svo siðprúður maður, auk þess þyrfti að flytja inn danskar konur þar sem engar íslenskar konur starfa í þessari grein.

Athugasemdir

[Auðun Gíslason, 27.7.2008 kl. 04:13]

"...þar sem engar íslenskar konur starfa í þessari grein."  Ef ég þekkti þig ekki aðeins hefði ég spurt:  Úr hvaða sveit ert þú?

[Ásdís Sigurðardóttir, 27.7.2008 kl. 05:52]

He, he  "engar íslenskar konur starfa í þessari grein"  þú ert skemmtilegur  manstu gamla lagið með Ríó?? Allir eru að gera það, allir eru að gera, GOTT nema ég" 

[Sigurður Þórðarson, 27.7.2008 kl. 08:53]

Takk fyrir síðast Auðun, ég var dálitla stund  að' átta mig á hver þú ert. Ég er hvorki úr fámennri né afskekktri sveit (Heima og Vogahverfið) eins og þú veist en ég hef samt ekki séð neina íslenska konu sem starfar í þessari atvinnugrein og sakna þess ekki.  Gaman að sjá þig Ásdís, ég var í Danmörku um tíma og vil meina að það sé rosalegur munur á þessum tveimur löndum. Þar telur fólk sig eiga kröfu á að sveitarfélagið sjái fyrir öllum þörfum þess. Íslendingar eru miklu meiri einstaklingshyggjumenn.

[Jens Guð, 27.7.2008 kl. 16:52]

  Ég hef heyrt af einni íslenskri konu sem starfar í þessari atvinnugrein.  Reyndar bara í hlutastarfi.  Ég man ekki hvað hún heitir. 

[Heimir Lárusson Fjeldsted, 27.7.2008 kl. 17:14]

Ég bjó í nokkur ár í Danmörku og kynntist ekki þessari þjónustu, enda giftur maður.

Aftur á móti hefi ég heyrt um fjölmargar liðtækar konur hér á landi sem glaðar myndu sinna þjónustunni enda orðlagðar fyrir gleði sína og fórnfýsi í leik og starfi.

Gott hjá Jens að vita bara símanúmer en ekki nafn viðkomandi konu.

[Sigurður Þórðarson, 27.7.2008 kl. 17:39]

Sælir Jens og Heimir, ég þekki engar íslenskar konur í þessum bransa og hef reyndar ekki leitað þeirra.

Eruð  þið félagar virkilega  að meina að sveitafélögin eigi að sinna þessari  þjónustu? 

[Rósa Aðalsteinsdóttir, 27.7.2008 kl. 19:10]

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 28.7.2008 kl. 11:27]

Hehehehe

[Auðun Gíslason, 28.7.2008 kl. 13:22]

Þessar konur fengju væntanlega lögverndað starfsheiti, ef þessi þjónusta yrði tekinn upp innan félagsþjónustunnar.  Þetta yrði til mikilla bóta fyrir allt samfélagið.  Viljugar konur, skjólstæðinga þeirra/skjólstæðinga félagsþjónustunnar, skattinn o.s.frv. Mæli með þessu!

Auðvitað veit ég, Sigurður, að þú ert ekki úr dreifbýlinu

[Sigurður Þórðarson, 29.7.2008 kl. 16:22]

Auðun, þú hefur komið þinni skoðun á framfæri en ég er henni ekki sammála, auk þess finnst mér útsvarið og fasteignagjöldin álveg nógu há. Það er samt ákveðinn paradox í þessu öllu saman. Ég þekki íslenskan félagsfræðing, femínista, sem starfaði í Danmörku um tíma og gaf þá út tilvísanir til hægri og vinstri og þóttist vera að vinna þarft verk, enda var allri kefislægri skriffinnsku fullnægt.